Léon Gaucherel (1816-1886), wg
Theodora Josefa Ethofera (1849-1915)
Biblioteka
klasztoru Santa Scolastica w Subiaco, 1879
Akwaforta,
papier japoński, 33,6 x 24 cm
Sygnatury
na kompozycji po lewej u dołu: Leon Gaucherel; poniżej pod
kompozycją: L. Gaucherel sc. Na
kompozycji po prawej u góry: TH ETHOFER/ ARCHIVIO DI S.
SCOLASTICA| SUBIACO MDCCCLXXIX
Nr
inw. 82986
Po
prawej stronie u dołu niebieska owalna pieczęć: Z DARÓW
POSMIERTNYCH ALOIZEGO WLADYSLAWA Z DAMAJOWIC STRZEMBOSZA
Dar pośmiertny
Władysława Alojzego Strzembosza, 28 VII 1928
Léon
Gaucherel należy do najwybitniejszych artystów
dziewiętnastowiecznej grafiki francuskiej. Wybór drogi
twórczej zawdzięczał osobowości swego nauczyciela, Eugène
Viollet-le-Duca. Ich wspólna podroż do Włoch i na Sycylię w
1836 roku zaowocowała zainteresowaniem młodego grafika archeologią,
zabytkami dawnej architektury i ich ochroną. Przez dwa następne
dziesięciolecia był jednym z ilustratorów ważnych
wydawnictw z tych dziedzin, m.in. Monographie
de la cathedrale de ChartresJeana-Baptiste
Lassusa (1842), „Annales Archeologiques” (od 1844) czy „Archives
des Monuments Historiques” (1855). Jako wieloletni współpracownik
„Gazette des Beaux-Arts” (1859-1877) oraz współzałożyciel
i kierownik artystyczny pisma „L’Art”, był Gaucherel jednym z
najaktywniejszych odnowicieli i propagatorów akwaforty o
wielkim autorytecie. Na ich łamach publikował liczne ryciny według
dawnych i współczesnych malarzy oraz kompozycje autorskie,
głównie pejzaże, martwe natury i portrety aktorów.
Promował twórczość innych akwaforcistów, m.in.
Augustina Mongina, Louisa Monziesa, Léopolda Flamenga czy
Felixa Buhot. Przyczyniwszy się do przywrócenia rangi
akwaforcie na paryskich Salonach, bywał nazywany przez swych uczniów
ojcem tej techniki.
Jedyna
w zbiorze Władysława Strzembosza praca artysty stanowi reprodukcję
obrazu austriackiego malarza rodzajowego, czynnego przez 15 lat we
Włoszech, Theodora Josefa Ethofera. Kompozycja przedstawia wnętrze
jednej z najstarszych i najbogatszych włoskich bibliotek, założonej
w 1347 roku w benedyktyńskim klasztorze Santa Scolastica w Subiaco.
Miejsce to słynie nie tylko ze wspanialego księgozbioru,
obejmującego około sto tysięcy woluminów: średniowiecznych
manuskryptów, inkunabułów i starodruków.
Klasztor w Subiaco jest także miejscem szczególnym dla
dziejów typografii. To własnie tam w 1464 roku dwaj przybysze
z Moguncji, współpracownicy Gutenberga – Konrad Sweynheim i
Arnold Pannartz – założyli pierwszą drukarnię w Italii, a roku
następnym wydali pierwszą drukowana włoską książkę, Ars
Grammatica Aeliusa Donata.
